Mieszkanie na sprzedaż Warszawa Ochota, Grójecka, 2 pokoje

Mieszkanie z osobnym wejściem, usytuowane w przedwojennej kamienicy , na parterze, z oknami skierowanymi na ul Grójecką. ( kilka kroków od skrzyżowania z ul. Wawelską )
Aktualnie działające jako biuro, w dokumentach funkcjonuje jako lokal mieszkalny i bez problemu można zmienić wystrój na potrzeby mieszkalne.

Lokal ma powierzchnię 42 m2 i składa się z :

pomieszczenia z dużym oknem ( 22m2 ), w którym można zaaranżować aneks kuchenny;
gabinetu mogącego służyć jako aneks sypialniany (8m2)
łazienki 4 m2
dużego przedpokoju ( 8 m2) z balkonem typu francuskiego i miejscem na zaaranżowanie kuchni .( pierwotnie w tym pomieszczeniu znajdowała się kuchnia )
Do lokalu przynależy piwnica.

To wysokie ( 300 cm ) i przestronne wnętrze posiada spore możliwości aranżacyjne,
jest gotowe do prowadzenia działalności biurowej . Na potrzeby mieszkaniowe wymaga remontu i zaaranżowania kuchni lub aneksu kuchennego.

OKOLICA

Lokalizacja to zdecydowany atut lokalu zarówno pod względem zamieszkania jak i zakupu lokalu w celach inwestycyjnych ( najem krótko- i długoterminowy, działalność biurowo - usługowa )
Tuż obok budynku znajduje się przystanek tramwajowy i autobusowy , 2 minuty piechotą skrzyżowanie z ul. Wawelską .
Wydziały chemii, matematyki , biologii czy fizyki są w odległości kilku minut na piechotą. WUM w odległości 10 minut na piechotę. Do placu Narutowicza dojście zajmie 6 minut. Do Centrum komunikacją miejską jest 10 minut.
Jest również dobre i szybkie połączenie z Lotniskiem Chopina i Dworcem .
Metro Politechnika jest oddalone jest 3 przystanki autobusowe.
Wokół jest pełna, bogata infrastruktura.

BUDYNEK historia i charakterystyka

Kamienica to Dom Spółdzielni Mieszkaniowej Profesorów Wolnej Wszechnicy Polskiej który wraz z terenem posesji, wzniesiono w latach 1925-28, według projektu architektów Kazimierza Saskiego i Marcina Weinfelda,
Budynek został wpisany do rejestru zabytków.
Wszystkie piony i instalacje w budynku zostały wymienione, w 2024 roku nastąpi odnowienie klatki schodowej i wejścia za bramą .

Obiekt posiada wartości historyczne, naukowe oraz artystyczne.
Jest przykładem stosunkowo dobrze zachowanego budynku mieszkalnego, wybudowanego w okresie międzywojennym, według najnowszych standardów, odchodzących od zasad kształtujących XIX-wieczną kamienicę czynszową.
Dom cechuje się wydłużoną bryłą, usytuowaną wzdłuż ulicy i pierwotnie odsuniętą od niej. W przeciwieństwie do kamienicy czynszowej, nie posiada własnego podwórka ciasno okolonego oficynami, a stanowi element obrzeżnej zabudowy kwartału z przestronnym podwórzem pokrytym zielenią, zapewniającym mieszkańcom dostęp do świeżego powietrza. Rozluźnienie zabudowy wokół domu zapewniło także większe doświetlenie pomieszczeń dziennym światłem, co wpłynęło na podniesienie komfortu wszystkich mieszkań, bez względu na ich położenie w obrębie budynku.
Obiekt współtworzy Kolonię Lubeckiego, wpisaną do rejestru zabytków decyzją z 20.12.1993 roku, której powstanie zatwierdzono dwa lata przed zaprojektowaniem budynku dla profesorów. O wartościach artystycznych świadczy skromna, art decowska stylistyka. Wystrój i układ budynku jest spójny z pozostałą zabudową osiedla, w której dominuje modernistyczna stylistyka.
Projektanci, posługując się prostymi i geometrycznymi środkami, uzyskali elegancką i plastyczną architekturę, której horyzontalizm zrównoważyli strzelistymi oknami klatek schodowych oraz grą światła i cienia fasady.
Z Historycznych ciekawostek - szczególnie cenne jest, zachowane w praktycznie niezmienionym stanie mieszkanie, zlokalizowane w północnej klatce schodowej, przybliżające wystrój i wyposażenie wnętrza stosowanego w dwudziestoleciu międzywojennym. Ponadto, w tym mieszkaniu, podczas okupacji niemieckiej, znajdowała się skrytka na broń batalionu „Zośka”.
Wszystkie elewacje budynku pierwotnie wykończone były szarą cegłą cementową; Na piątej kondygnacji, attykę dodatkowo ozdobiły geometryczne motywy rombów i węgielnic wymurowanych z jaśniejszej cegły.
W roku 1944, podpaleniu i zniszczeniu uległy wnętrza kamienicy, z zewnątrz zachowała się w dobrym stanie .
Podczas remontu po 1970 fasadę budynku otynkowano, i niestety zasłonięto ozdobną attykę oraz przebito dodatkowe okna.